Mała Spirala Bezczasu

Znowu tutaj.

Brązy nabrały mocy. W niczym nie przypominają łagodnych kolorów ziemi, są rozżarzone, płoną.

Oranż i oręż stopiły się w jedną lawę rozlaną w tle - jak wielkie nieporozumienie.

Ruch już nie unika naszego wzroku. Wirują okruchy i resztki ze stołu Pańskiego. Nawet cały szereg niebieskich policjantów nie jest w stanie zatrzymać tego szaleńczego tańca.

Bronią się jeszcze. Przepychają. Potrącaja się wzajemnie. Wypadaja z rytmu. Gubią się w ciemniejącym chaosie.

Na nic zdają się ich prymitywne skorupki konturów.

Utoną, zassane, w błekitnej głębi Bezmiaru.

A mimo tak nieuchronnej zagłady, mimo zgiełku i bałaganu, wydają się być nadal spokojne i pogodne, pastelowe i rzeźkie, ciepłe i beztroskie.

Ciekawe dlaczego?