Codziennie w rozsypce

i nieważne, że w różowej...

Rozsypka to rozsypka. To prawie jak lądowanie na bruku. Codziennie.

Gdy przebywa się tu tak często, że aż codziennie, da się zauważyć pewne szczegóły.

Cały ten róż wyłania się z nie tak znów odległego mroku. Powoli się rozjaśnia. Ciemne kolory stają się zupełnie pastelowe.

Tu i ówdzie pojawiaja się znaki, twarze, jaskinie

Przez sam środek wiedzie wąska ścieżka. Zupełnie jasna, choć nieco kręta. Prowadzi gdzieś POZA - nie wiadomo - daleko, czy blisko. Ważne, że przechodzi obok drzwi. Czerwonych. Jednych i drugich.

Nie wolno ulec pokusie. Nie wolno tam zagladać. Są zaklajstrowane.

Z takiej rozsypki trudno się pozbierać.

Choć podobno róż koi emocje i zmniejsza uczucie samotności...